Februari 2010.
Ik werd opgebeld door een thuishulp om te vragen of we 2 honden konden ophalen bij een man die terminaal ziek was.
De enige wens van die man was dat voor hij stierf zijn honden nog een goede nieuwe thuis zouden krijgen.
Mijn man Harry haalde de honden op en bracht ze mee naar ons asiel.
De twee lieverds moesten samen een nieuwe thuis vinden want ze waren onafscheidelijk. Wanneer de forse labrador Sam ging liggen dan legde Gaminneke, het piepkleine pinchertje, zich neer op zijn rug. Een mooi tafereel om te zien.
Na enkele weken verbleven te hebben in ons asiel kwamen er op een dag zeer lieve mensen die de twee stakkerds een nieuwe thuis zouden bieden. Super gelukkig waren de twee en ze huppelden beiden al vrolijk kwispelend mee de auto in, en weg waren ze.
Eindelijk kon ik de buurman van de zieke man op de hoogte brengen en kon hij het goede nieuws gaan melden dat de honden nieuwe baasjes gevonden hadden. Het was ook die buurman die elke dag meermaals langs ging bij de zieke man om hem een handje te helpen, want de man was door zijn ziekte ook bijna onverstaanbaar en kon bijna niet meer praten. Zijn enige zorg was altijd geweest dat zijn honden, nog voor hij stierf, een goede nieuwe thuis zouden vinden.
Het was de avond van 10 april dat ik rond acht uur ’s avonds, zeer opgetogen, belde met de woorden : “Je mag tegen je vriend buurman gaan vertellen dat zijn honden vandaag een super goede nieuwe thuis hebben gevonden.” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn tot de man zei : “Ik zal het hem niet meer moeten vertellen want hij is vandaag overleden!”
Ik kreeg het bij het horen van dit nieuws direct ijzig koud. De man zei me : “Hij heeft het gevoeld. Daar ben ik zeker van.” Ik antwoorde hem : “Jouw buurman zal van daarboven zeker zien dat we zijn twee lievelingen alleen maar hebben gegeven wat hij wou : DE HEMEL OP AARD!”.
Maria.
